Planowanie gazów: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 16:31, 24 sie 2015

Artykuł w trakcie prac
Planowanie gazów oznacza proces służący do określenia minimalnej ilości gazów pozwalającej na bezpieczną realizacje nurkowania w tym zabezpieczyć działania w przypadku wystąpienia sytuacji awaryjnych. Jednym z celów planowania gazów jest określenie ciśnienia powrotu, czyli ciśnienia w butli przy którym nurek powinien rozpocząć procedurę powrotu na powierzchnię. W zależności od trudności nurkowania planowanie gazów może być zarówno banalnie proste jak i mocno skomplikowane.

Zasady ogólne

Niezależnie od stosowanej metody planowania przyjmuje się że cały posiadany przez nurka gaz można podzielić na części, które są potrzebne do:

• osiągnięcia celu nurkowania
• umożliwienia powrotu (o ile wymaga tego nurkowanie)
• realizacji bezpiecznego wynurzenia
• obsłużenia sytuacji awaryjnych

Z powyższego zestawu widać ze jednym z parametrów planowania gazów jest cel nurkowania, a co za tym idzie jego plan, obejmujący czas nurkowania i osiągane głębokości.
Kolejnym ważnym parametrem jest ustalenie czy powrót z najdalszego punktu nurkowania do miejsca wynurzenia jest wymagany. Wymóg taki może być twardy czyli oznaczający brak możliwości wynurzenia. Do takich sytuacji należy nurkowanie w przestrzeniach zamkniętych, które zostanie omówione w odrębnym punkcie. Może być warunkiem miękkim w przypadku gdy wynurzenie jest możliwe lecz trudniejsze do realizacji lub wymagające dodatkowych działań pod wodą. Przykładem mogą tu być niektóre typy nurkowań wrakowych. Może też nie być wymagany, co bardzo często się zdarza w przypadku prostych nurkowań turystycznych.
Realizacja bezpiecznego wynurzenia powinna obejmować odpowiednią prędkość wynurzenia, przystanek bezpieczeństwa lub dekompresje.
Realizacja ostatniego punktu powinna zapewnić ilość gazów potrzebną na opanowanie awarii lub nieoczekiwanej sytuacji. Pod uwagę należy wziąć ilość osób nurkujących w zespole, ich wyszkolenie trudność nurkowania. Przyjmuje się wystąpienie jednej awarii za to najgorszej, która nastaje w najbardziej nieodpowiednim momencie.

Metoda Żelazna rezerwa (Rock Bottom)

Hasło główne: Rock Bottom.
Metoda ta pozwala w szczegółowy sposób zaplanować ilość gazów, uwzględniając wielkość zespołu, umiejętności, parametry osobowe, dodatkowe butle z gazami itp. Obliczenia mogą być prowadzone na rożnych poziomach szczegółowości, jednak w przypadku bardzo detalicznych obliczeń wymagane są nie zawsze łatwe do określenia parametry. Metoda opiera się obliczeniu zapasu gazów potrzebnego na realizacje wynurzenia lub powrotu i wynurzenia oraz na analizowaniu potencjalnych sytuacji awaryjnych. W najprostszym przypadku analizowaną awarią jest utrata gazu przez partnera. Dodatkowo mogą być analizowane awarie takie jak:

• Zaplątanie / utknięcie
• Awaria ważnego elementu sprzętu
• Utarta gazów dekompresyjnych
• Zagubienie partnera

Metoda ta wymaga od nurka posiadania pewnej wiedzy, umiejętności i doświadczenia i dlatego rzadko jest używana w przypadku płytkich (do 20m) nurkowań rekreacyjnych. Tabela zestawia przykładowe rezerwy gazów i ciśnienia powrotu dla zadanych głębokości:

Ogólne założenia: zespół 2 nurków, awaria - brak gazu, możliwe wynurzenie, opanowanie awarii 1[min], SAC awaryjny 40[l/min], przystanek bezpieczeństwa 3[min]/5[m].
Szczegółowe założenia i metoda obliczeń dostępne haśle głównym.

Metody uproszczone

W przypadku najprostszych płytkich nurkowań często stosuje się uproszczone zasady które pozwalają na łatwe oszacowanie wymaganej ilości gazów. Do takich metod należy zasada 50bar.

Nurkowania dekompresyjne

Nurkowania w przestrzeniach zamkniętych

Ciśnienie powrotu

Dla celów praktycznych niezbędny zapas gazów jest przeliczany na ciśnienie powrotu, czyli minimalne ciśnienie, która powinno wystarczyć na bezpieczne zakończenie nurkowania. Wartość ta jest nazywana ciśnieniem powrotu. W tym momencie nurek powinien, w zależności od przyjętych założeń, podjąć decyzje o wynurzeniu lub powrocie. Aby obliczyć ciśnienie powrotu oprócz zaplanowanego niezbędnego zapasu gazów musimy posiadać informacje o objętości butli a w niektórych przypadkach informacje o ciśnieniu początkowym
Aby obliczyć wartość ciśnienia powrotu dzielimy obliczony wczesnej niezbędny zapas gazu przez objętość butli. Wartość wynikowa jest bezwymiarowa i określa wielokrotność ciśnienia atmosferycznego atm, można też z wystarczającym przybliżeniem przyjąć ze wyraża ona ilość bar.
Wartość zaokrąglamy do najbliższej pełnej piątki lub dziesiątki (patrz Przykład 1).
W przypadku pewnych typów nurkowań ciśnienie powrotu może zmieniać się podczas nurkowania (patrz Przykład 2)

Przykład 1
Nurek posiada butlę 15[l]. Akwen pozwala na wynurzenie w dowolnym momencie. Obliczone wcześniej zapas gazów potrzebny na wynurzenie i usuniecie ewentualnej awarii to 1000L.
Obliczenie ciśnienia powrotu: (1000[l] / 15[l])*[bar] = 66.66[bar]
Ciśnienie powrotu: 70[bar]

Przykład 2
Nurek posiada zestaw dwubutlowy (twinset) 2x12L. Nurek planuje krótką penetracje wraku wg zasady 1/3. W momencie rozpoczęcia penetracji manometr pokazuje 180[bar]. Obliczone wcześniej zapas gazów potrzebny na wynurzenie i usuniecie ewentualnej awarii to 1800L.
Obliczenie ciśnienia powrotu:
Ciśnienie potrzebne na wynurzenie (1800[l] / 24[l])*[bar] = 75[bar] po zaokrągleniu 80[bar]
Ciśnienie dostępne na potrzeby penetracji: 180[bar]-80[bar] = 100[bar]
Zasada 1/3 (1/3 na penetracje, 2/3 na powrót) 100[bar]/3 = 33.3[bar] po zaokrągleniu w dół (zwiększenie konserwatyzmu) 30[bar]
Ciśnienie powrotu (końca penetracji) wynosi 180[bar]-30[bar] = 150[bar]
Oczywiście po opuszczeniu przestrzeni zamkniętej (wraku) ciśnienie powrotu (wynurzenia) wraca do 80[bar].