Techniki pracy płetw

Techniki pracy płetw
Aby rozmawiać o pracy płetw musimy ustalić nazewnictwo. Wyobraźmy sobie, że stoimy w płetwach na brzegu przed wejściem do wody. Powierzchnię płetwy będącą u góry (przedłużenie podbicia stopy) nazwiemy stroną A, a powierzchnię płetwy stykającą się z ziemią (przedłużenie podeszwy stopy) nazwiemy stroną B.

Kraul
Pierwsza technika to kraul. Ciało powinno być w poziomie a nogi pracujące z biodra napędzają płetwy. Nogi są prawie proste w kolanach a amplituda pracy płetw jest dość duża. Pracuje na zmianę strona A i B każdej płetwy. Zaletą jest naturalność i łatwość opanowania ruchu oraz największa efektywność z wszystkich stylów szczególnie ważna podczas płynięcia pod prąd a także możliwość łatwego przepływania blisko obiektów lub partnera bez zahaczania. Wadą, wyrzucanie podczas pracy stroną A płetwy wody do tyłu i w kierunku dna powodując unoszenie się osadów z dna oraz praca stopy w pozycji obciągniętej co powoduje u osób nieprzyzwyczajonych skurcze. Do tego nogi podczas kraula pracują najefektywniej kiedy są prawie proste w kolanach a przy prostych nogach w suchym skafandrze stopy trochę uciekają do góry. Podczas pływania po powierzchni styl efektywny ale występuje zjawisko „klejenia się” pióra podczas dochodzenia do powierzchni wody szczególnie przy pływaniu na brzuchu.

Żabka
Polega ona na wykonywaniu jednoczesnych i symetrycznych ruchów obu nóg jak przy pływaniu żabką. Podczas całego ruchu pracuje tylko powierzchnia B płetw. Ciało powinno być w poziomie a nogi podczas fazy podkurczania nóg zginają się minimalnie w biodrach i mocno w kolanach. Płetwy są ustawione poziomo stroną B do góry i równolegle do kierunku płynięcia. Podczas fazy pracy pióra płetw rozchodzą się na boki na koniec schodząc się do środka tak jakby miały się zetknąć stronami B. Typowe błędy to niesymetryczna praca nóg lub praca powierzchnią A płetw – taki niecałkowity delfin. Również nieefektywnie jest zbyt mocno zginać nogi w biodrach tak aby kolana schodziły poniżej linii ciała. Zaleta żabki jest nie mącenie dna i korzystniejsze ułożenie stopy zmniejszające możliwość wystąpienia skurczy u mniej wytrenowanych nurków. Wadą w mętnych wodach jest kopanie blisko płynącego przy słabej widoczności partnera oraz słaba efektywność podczas pływania większych dystansów szczególnie pod prąd.

Wszystkie powyższe style mają swoje modyfikacje związane z poruszaniem się w ograniczonych przestrzeniach lub w pobliżu mulącego się lub delikatnego dna. W swoich podstawowych wersjach opisanych powyżej istotna jest efektywność pracy oraz ułożone poziomo ciało. Amplituda ruchów jest duża a spora część energii pochodzi z pracy wykorzystującej mięśnie ud. Modyfikacje polegają na pracy płetw powyżej osi ciała (dalej od dna) w wypadku kraula oraz ograniczeniu amplitudy ruchów przy wszystkich stylach. W zależności od potrzeby wyłączamy zupełnie pracę ud (pracują nogi od kolan) a potem również łydek (pracują same stopy). W skrajnych przypadkach możemy pracować tylko jedną płetwą tą bardziej oddaloną od przeszkody.

Kraul zmodyfikowany
Modyfikując kraula najpierw zginamy coraz bardziej nogi w kolanach pracując płetwami wyżej a tym samym dalej od dna. Potem ograniczamy amplitudę ruchów i ograniczamy ruch, na koniec napędzając płetwy tylko pracą stóp w kostkach. Przy skrajnej modyfikacji ciało i nogi do kolan tworzą jedną poziomą linię, nogi w kolanach są zgięte a stopu skierowują płetwy do tyłu i blisko siebie. W takiej pozycji poruszamy naprzemiennie stopami w kostkach napędzając pióra płetw. Zaletą jest maksymalne ograniczenie zahaczanie na boki. Wadą jest niska efektywność, gorsza niż w zmodyfikowanej skrajnie żabce, oraz bardzo łatwe zahaczanie obiektów pod którymi przepływamy.

Żabka zmodyfikowana
Modyfikując żabkę najpierw wyłączamy pracę bioder i zmniejszamy obszerność ruchu. Napędzamy płetwy pracując nogami w kolanach i tylko lekko na boki. Przy skrajnej modyfikacji ciało i nogi do kolan tworzą jedną poziomą linię, nogi w kolanach są zgięte a stopu skierowują płetwy do tyłu poziomo i blisko siebie. Pracujemy samymi stopami cofając półkolistym ruchem pióra płetw a potem pracujemy stroną B do tyłu tak jakbyśmy chcieli je ze sobą zetknąć. Zaletą jest maksymalne nie mącenie dna pod nami i dobra efektywność pomimo skrajnej modyfikacji. Wadą możliwość zahaczanie płetwami obiektów po którymi przepływamy oraz wystawanie końcówek płetw poza nasz obrys na boki.

Żabka wsteczna
Podczas żabki do tyłu wyciągamy do tyłu nogi prostując je lekko w kolanach i układając pióra płetw równolegle poziomo i blisko siebie. Następnie obracamy pióra stroną A na zewnątrz i pracujemy nogami głównie w kolanach i stopach zagarniając wodą do przodu prowadząc pióra nie pod siebie ale na boki. Modyfikacja polega na tym, że podobny ruch wykonujemy tylko stopami w kostkach. Zaletą tej techniki jest duża wydajność. Technika ta przydaje się jak chcemy przepłynąć pewną odległość do tyłu lub płynąć do tyłu pod prąd. Wadą tej techniki jest pewna nie rytmiczność ruchu ze względu na fazę wyrzucania nóg do tyłu oraz ryzyko zahaczania obiektów po bokach.

Żabka wsteczna zmodyfikowana
Modyfikować płyniecie do tyłu możemy zawężając amplitudę ruchów aż do pracy samymi stopami w kostkach. Przy takiej skrajnej modyfikacji ruch może zacząć przypominać bardziej piórkowanie czyli ślizgający się ruch do środka i na zewnątrz samymi stopami . Zaletą jest płynność ruchu pozwalająca na bardzo drobne manewry szczególnie przydatne kiedy np. wisimy sobie i potrzebujemy się tylko zatrzymać lub cofnąć się o paręnaście cm.

Delfin
Używany tylko przy freedivingu - podczas nurkowania w sprzęcie nie stosuje się ponieważ sprzęt uniemożliwia pracę ciałem które jest podstawą delfina.