Rock Bottom: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 16:00, 24 wrz 2015

Ten artykuł jest w trakcie opracowywania.

Prosimy o zgłaszanie uwag na zakładce dyskusja.

Hasło Rock Bottom lub Żelazna rezerwa nie jest ścisłe i może się odnosić do następujących definicji:

• ciśnienia w butli przy którym musi nastąpić powrót/wynurzenie,
• metody obliczenia rezerwy gazów dla nurkowania,
• metoda planowania gazów w nurkowaniu.

Pierwsza z definicji może być utożsamiana z "ciśnieniem powrotu" i taktowana jako cześć ogólnej zasady planowanie gazów. Druga odnosi się do samej "matematycznej" metody obliczenia gazu na potrzebnego na realizacje nurkowania. Ostania definiuje filozofie planowania nurkowania w oparciu o zapotrzebowanie gazów potrzebnych na fazę denną, powrót (o ile wymaga tego realizacja nurkowania), wynurzenie oraz na analizowaniu potencjalnych sytuacji awaryjnych. Obliczenia takie mogą być prowadzone na różnym poziome szczegółowości uwzględniając wielkość zespołu, umiejętności, parametry osobowe, dodatkowe elementy wyposażenia itp.

Metodologia i kontrowersje

Trudno jest określić co jest permanentnym składnikiem metody Rock Bottom a co narzutem dopasowującym metodę do pewnych typów nurkowań, wytycznych organizacji czy zaleceń instruktorów. Najbardziej ogólny opis metody mówi o wyznaczeniu ciśnienia powrotu, który zapewni bezpieczny powrót zespołu na powierzchnię z uwzględnieniem mogących wystąpić podczas nurkowania awarii. Wnikając w szczegółu powyższej definicji pojawia się kilka zasadniczych problemów które mogą budzić kontrowersje. Główne, wraz z komentarzem, zostały opisane poniżej.

Realizacja planu

W niektórych opisach tej metody można spotkać informacje że wystąpienie awarii nie zmienia zaplanowanego dla nurkowania bezawaryjnego powrotu, wynurzenia i dekompresji. Taka zasada prowadzi jednak do pewnych sprzeczności. Najbardziej oczywistą jest dekompresja awaryjna wywołana utrata gazu dekompresyjnego. Z założenia dekompresja ta musi być inna, gdyż używane są inne gazy. Przyjęcie zasady barku zmian w schemacie dekompresji wymagało by zapewnienia niezależnych źródeł każdego z gazów dekompresyjnych przynajmniej po jednym na zespół, co nie jest często stosowane. Drugą sprzecznością jest poziom bezpieczeństwa. Jeśli przy planowaniu mamy możliwość wyboru zachowania zapewniającego zwiększenie bezpieczeństwa to takie zachowanie powinniśmy planować. Wystąpienie dwóch awarii jest mało prawdopodobne, jednak prawdopodobieństwo wystąpienia kolejnej awarii nie maleje z powodu wystąpienia pierwszej. Wydaje się że w takiej sytuacji powinno się zaplanować jak najkrótszy dalszy pobyt pod woda z częściowo niesprawnym sprzętem o ile jest to bezpieczne i możliwe. Podsumowując wydaje się że plan działania po awarii, może być inny niż w przypadku nurkowania bezawaryjnego i może to zostać uwzględnione w planowaniu gazów.

Czym są awarie, ich wystąpienie i parametry

Praca zespołowa

Zasady ogólne

Awarie

Brak gazu

Zaplątanie/utkniecie

Inne awarie

Pod woda może nam się przydarzyć wiele typów awarii i incydentów. Należy pamiętać że w zależności od typu nurkowania może się zmienić waga awarii. Pękniecie paska płetwy może się wydawać banalnym incydentem, jednak dla nurka będącego kilometr od wejścia do jaskini będzie awarią bardziej kluczowa niż zaplątanie się w poręczówkę.

Przykłady obliczeń

Problemy

Największym problemem zawianym z metoda planowania poprzez możliwe awarie są parametry, które musimy uwzględnić w obliczeniach. Przy planowaniu musimy sobie odpowiedzieć na wiele pytań a sensowność i użyteczność odpowiedzi będzie zależna od doświadczenia nurka. takimi pytaniami będą:

• ile czasu zajmie rozwiązanie awarii pod wodą
• ile wynosi SAC awaryjny
• ile czasu zajmie powrót do sytuacji SAC'a "typowego" i czy to w ogóle nastąpi
• czy zespół jest odpowiednio dobrany

Nieoczywiste profity