Rafa koralowa
Wzrost raf koralowych jest prawdopodobnie najbardziej znaczącym biologicznym procesem, który wpływa na wybrzeże. Rafa koralowa może być masywna, ale tylko jej zewnętrzna warstwa, polipy koralowców, jest żywa. Poszczególne polipy wraz ze wzrostem tworzą zewnętrzny szkielet z węglanu wapnia. Ta właśnie część koralowców tworzy rafy koralowe. Kolejne pokolenia koralowców żyją i umierają, każde pokolenie rośnie na szkieletach poprzednich. Pomimo że każde pokolenie dodaje jedynie ułamek rafy, po odpowiednio długim czasie (setkach lat), wyrastają olbrzymie rafy.
Podobnie jak inne formy wybrzeża, rafy koralowe są podzielone przez naukowców na różne typy zależnie od tego, jak wpływają na linię brzegowa. Jeden z pierwszych systemów klasyfikacji raf koralowych został stworzony przez Karola Darwina.
Podzielił on rafy na:
Zagrożenia dla raf
Chociaż rafy koralowe podtrzymują tę ogromną różnorodność, są jednak bardzo delikatnymi ekosystemami. Przez ostatnie kilka dekad naukowcy, nurkowie i inni zaznajomieni z koralowcami martwią się kondycją tych ekosystemów. Korale żyją w bardzo ściśle określonych warunkach. Żyją w czystych wodach, więc bruzdnice zooksantelle (ang. dinoflagellate) (zooxanthellae) koegzystując w polipach, mają światło potrzebne do fotosyntezy. Potrzebują również umiarkowanego ruchu wody, który zapobiegnie kumulacji osadu w polipach. Drobinki materii mogą zatkać i zdusić polipy.
Ekosystem koralowców wymaga również wody, która jest względnie wolna od składników pokarmowych. Może się to wydawać dziwne, biorąc pod uwagę wysoką produktywność tego ekosystemu. Jednak ekosystem koralowców wydajnie przekazuje i przechowuje materiał organiczny. Brak składników pokarmowych w wodzie chroni koralowce przed konkurującymi organizmami, takimi jak różne gatunki glonów.
Z tego powodu eutrofizacja jest jednym z największych zagrożeń dla ekosystemu koralowców. Wzrost poziomu składników pokarmowych w wodzie pozwala rywalizującym glonom nadmiernie wzrosnąć i zdusić kolonie koralowców. Pozwala to również na wzrost planktonu, zmniejszając tym samym przejrzystość wody i ilość światła dochodzącego do polipów. Do pewnego stopnia są to procesy naturalne, ale w ciągu kilku ostatnich dekad poziom eutrofizacji wzrasta. Wiele raf, kiedyś zdominowanych przez koralowce, jest teraz zarośnięte glonami. Rafy koralowe są bardzo czułe, co zostało udokumentowane. Na przykład wycinanie drzew dla przemysłu drzewnego w głębi wyspy może zniszczyć otaczające ją koralowce. Dzieje się tak, ponieważ bez drzew, które trzymają glebę, znacznie więcej osadów spływa do oceanu w czasie opadów. Musimy zachować ostrożność, ponieważ działalność człowieka, która pozornie wydaje się odległa i niezwiązana z danym ekosystemem, może w rzeczywistości istotnie na niego wpływać.
Oprócz eutrofizacji ekosystemowi rafy koralowej zagraża stres termiczny. Globalne ocieplenie może podnieść temperaturę powyżej progu przeżycia koralowców. Kolejne zagrożenie to zamulanie, jako wynik pogłębianie wybrzeża i licznych budów. Powoduje to kumulacje osadu na polipach szybciej niż ruchy wody są w stanie je usunąć. Choroby koralowców wydaja się być coraz powszechniejsze. Należą do nich „ataki” grzybów, sinic, bakterii i innych glonów, które niszczą i wypierają koralowce. Naukowcy wciąż ustalają prawdopodobne źródła i przyczyny tych chorób.
