Halofity

Halofity w dolnej części solnisk muszą wciąż radzić sobie ze stresem osmotycznym. Trawy z rodzaju Spartina (ang. hollow reed, cordgrass) są dobrym przykładem adaptacji halofitów do tej części ekosystemu. Trawy te mają aparat szparkowy (stomata), czyli otwory w liściach, przez które oddychają. Szparki pozwalają przemieścić tlen do zanurzonej części rośliny, natleniając beztlenowy muł. Spartina koncentruje sól w swoich korzeniach, tak że stężenie soli przewyższa stężenie w wodzie morskiej. To powoduje, że woda dyfunduje do korzeni zamiast z korzeni. Gruczoły solne w liściach i łodydze wydalają nadmiar soli.

Rośliny w górnej strefie solniska nie muszą dwa razy dziennie zmagać się z pływami. Co więcej, wpływ wody słodkiej rozcieńcza wodę morską, zmniejszając stres osmotyczny. Organizmy rozwijające się w tej części ekosystemu przystosowały się w rożny sposób. Jednym z przykładów jest soliród zielony (Salicornia europea, ang. pickleweed), który nadwyżkę soli przechowuje w przeznaczonych do tego liściach. Gdy ładunek soli skumuluje się, liść odpada od rośliny, zabierając sól ze sobą, a na jego miejsce powstaje kolejny liść.

Halofity dominują w solniskach, mimo to nie są pożywieniem dla zbyt wielu organizmów. Rośliny solnisk są twarde i słone, co czyni je nieodpowiednimi dla większości roślinożerców. System korzeni przechowuje osad, który wraz z nagromadzonymi martwymi halofitami, tworzy gęstą zbitą masę humusu. Humus (próchnica, ang. humus) to masa rozkładającej się materii organicznej tworząca glebę lub osad. W solniskach humus zapewnia siedlisko dla ogromnego środowiska bezkręgowców, ptaków wodnych, narybku, larw, jaj i innych organizmów.